پزشکان عمومی پس از طی کردن دوره 7 ساله تحصیل خود در این رشته، با شرکت در آزمون دستیاری می توانند وارد رشته تخصصی ارتوپدی شوند. تحصیل در این رشته 4 سال به طول انجامیده و در پایان پزشکان متخصص این رشته به درمان بیماری های سیستم عضلانی اسکلتی می پردازند. همچنین برخی از پزشکان ارتوپدی به ادامه تحصیل ادامه داده و به حیطه های فوق تخصصی این رشته وارد می شوند. جراحی ارتوپدی کودکان یکی از این حوزه های فوق تخصصی می باشد. یک جراح ارتوپد کودکان به درمان و جراحی بیماری های این رشته می پردازد.
جهت ویزیت و نوبت دهی دکتر تقی بغدادی فوق تخصص و جراح ارتوپد کودکان از اینجا اقدام کنید
امروزه دررفتگی و یا نیمه دررفتگی مادرزادی مفصل ران را تحت عنوان دیسپلازی ناشی از تکامل ناکافی مفصل ران طبقه بندی می کنند. در این ناهنچاری در موقع تولد سر استخوان ران خارج از حفره استابولوم (کاسه) قرار گرفته است. دررفتگی ممکن است کامل یا ناکامل باشد. دررفتگی ناکامل اگر درمان نشود ممکن است به دررفتگی کامل تبدیل شود. علائم بیماری در سنین مختلف متفاوت است اما برخی از مهم ترین علائم بیماری عبارتند از: وجود چین های اضافی در کشاله ران و نامتقارن بودن آنها، محدودیت حرکات مفصل ران، کوتاهی اندام تحتانی طرف مقابل، راه رفتن با تاخیر و افزایش قوس کمری. امروزه سونوگرافی مفصل ران روش انتخابی برای تشخیص بیماری می باشد. بخش عمده ای از درمان این بیماری درمان های جراحی می باشد.
به مواردی که عمق حفره استابولوم (کاسه) کمتر از معمول بوده و سر استخوان ران کاملا در عمق حفره قرار نگیرد اطلاق می گردد. این بیماری در دهه دوم و سوم زندگی به تدریج دچار استئوآرتریت (آرتروز) مفصل ران می شود. بیمارانی که در مراحل پیشرفته استئوآرتریت قرار دارند می توانند کاندیدای عمل جراحی تعویض مفصل لگن یا ران باشند.
بر اساس شدت آن به سه صورت دیده می شود:
در این بیماران کشکک ممکن است کوچک بوده و یا تشکیل نشده باشد. پس از تشخیص، هر چه زودتر باید اقدام به جا انداختن دررفتگی نمود. در اشکال مقاوم که امکان این کار وجود نداشته باشد، عمل جراحی نیاز خواهد بود.
یک نوع ناهنجاری مادرزادی است که در آن قسمت وسط منیسک از بین نرفته و منیسک به جای اینکه به شکل c در آید، به صورت o باقی می ماند. در صورت بی علامت بودن بیمار، احتیاجی به درمان نیست. برای بیمارانی که دچار درد هستند یا در حرکات زانو صدای ناراحت کننده شنیده می شود، درمان به صورت جراحی انجام می پذیرد.
این بیماری در پسران شایع تر از دختران است (دو برابر) و در 30 درصد موارد دو طرفه است. درمان پا چنبری از بدو تولد با گچ گیری های سریالی به روش Ponseti صورت می گیرد. ولی در اشکال مقاوم معمولا گچ گیری تغییر شکل را کاملا اصلاح نکرده و برای اصلاح کامل، احتیاج به عمل جراحی دارد.
در دوران زندگی جنینی، استخوان شانه مجاور مهره های گردن قرار دارد که با رشد جنین به طرف مهره های پشتی پایین می آید. به ندرت این عمل انجام نمی گیرد و استخوان شانه در بالا یعنی مجاور مهره های پایینی گردن و مهره های بالایی پشت باقی می ماند. مهم ترین علامت این ناهنجاری عبارت است از بالاتر قرار گرفتن و برجسته بودن شانه در طرف مبتلا. در موارد خفیف هیچ گونه محدودیتی در حرکات مفصل شانه وجود ندارد. در موارد شدیدتر حرکات شانه مخصوصا دور کردن در بیماران محدود می شود. در موارد خفیف نیازی به درمان نیست، ولی در موارد شدید فقط با عمل جراحی می توان اصلاح را انجام داد.
معمولا دوطرفه است و بیشتر در یک سوم بالایی ساعد دیده می شود و در آن حرکات چرخشی ساعد از بین رفته است. در موارد که دست در وضعیتی مناسب باشد و شخص اختلال عملکرد نداشته باشد، درمانی مورد نیاز نیست ولی در صورتی که دست وضعیت مناسبی نداشته باشد و کار با آن مشکل باشد، می توان از عمل جراحی سود برد.
این دررفتگی می تواند قدامی، خلفی یا جانبی باشد و می تواند حرکات آرنج را محدود کند. تشخیص با استفاده از عکس رادیولوژی انجام شده و در مواردی که بیمار شکایتی ندارد احتیاجی به درمان نیست. اما اگر دررفتگی مانع حرکات مفصلی شود باید سر استخوان رادیوس به وسیله جراحی برداشته شود. این عمل باید تا هنگام بلوغ به تاخیر انداخته شود.
شایع ترین ناهنجاری مادرزادی دست است. عمل جراحی جدا سازی انگشتان در حدود 6 ماهگی انجام می شود.
از نظر زیبایی و راحتی در پوشیدن کفش، باید به وسیله عمل جراحی، انگشت اضافی برداشته شود. غالبا با ناهنجاری های دیگر نیز همراه است (مانند چسبیدن انشگتان به یکدیگر) که درمان آن شامل برداشتن انگشت اضافی است.
این بیماری در اثر اختلال گردش خون هسته استخوانی سر استخوان ران به وجود می آید که منجر به از بین رفتن آن می شود. شروع بیماری بین سنین 4 تا 8 سالگی است و در پسران 4 برابر شایع تر از دختران است. به طور معمول رشد این کودکان نسبت به کودکان هم سن خود کمتر است. درد در این بیماری معمولا شدید نیست. درمان این بیماری در مراحل مختلف متفاوت است که درمان جراحی از جمله درمان های آن به شمار می رود.
در دختران به مراتب شایع تر از پسران است. در رفتگی اولیه باعث درد، تورم و تغییر مکان کشکک به خارج گشته و جا انداختن آن باعث بهبود علائم فوق می گردد. در مراحل بعدی ضربه های جزئی تر باعث دررفتگی شده و علائم آن خفیف تر از مرحله اول است. درمان شامل ورزش و درمان های حمایتی است و در صورت عدم موفقیت این درمان ها، اقدام بعدی جراحی خواهد بود.
بیشتر در قسمت داخلی پشت زانو دیده می شود. بیماران غالبا درد ندارند ولی گاهی از درد مختصر زانو و ضعف آن شکایت می کنند. کیست بیکر در کودکان غالبا بی علامت است و ظرف چندماه تا چند سال خود به خود بهبود می یابد و احتایج به درمان ندارد. به ندرت در صورت بزرگ شدن کیست و بروز محدودیت حرکات زانو باید آن را خارج نمود.
به علت کشش بیش از حد قسمت پایینی وتر کشککی در محل اتصال آن به برجستگی استخوان تیبیا (ساق پا) ایجاد می شود و اکثرا با استخوان سازی جدید در اطراف برجستگی تیبیا و در قسمت خلفی تاندون کشککی همراه است. این بیماری غالبا در جوانان 10 تا 16 ساله و در ورزشکاران دیده می شود. در پسران شایع تر بوده و در نیمی از موارد دو طرفه است. بیمار از درد زانو به خصوص روی برجستگی تیبیا شکایت دارد که درد با فعالیت بهبود یافته و با استراحت بدتر می شود. بیماری ظرف دو تا سه سال خود به خود بهبود می یابد.
افراد دارای صافی کف پا قوس طولی پا کاهش یافته و در موارد شدید از بین رفته است. کناره داخلی پا برجسته شده و با زمین تماس پیدا می کند. تقریبا تمام کودکان با پای صاف به دنیا می آیند. پس از راه رفتن و در سن حدود 5 تا 6 سالگی این قوس به وجود می آید. کف پای صاف کودکان به طور کلی به دو نوع انعطاف پذیر و غیر قابل انعطاف تقسیم می شود.
سلام وقتتون بخیر اشرفی هستم از مریوان ۴۱ ساله. با توجه به ام آر آی و عکس ظاهرا نکروز دارم(سیاه شدن سر استخان ران چپ) دنبال فوق تخصص لگن خوب هستم. ممنون میشم کمکم کنید