نوبت دهی آنلاین مشاوره مجازی
سندرم تنگی کانال عصبی

سندرم تنگی کانال های عصبی وقتی بروز می کند که عصبی تحت فشار قرار گیرد. عصب ها در تنه، اندام ها و دست ها و پاها تحت تأثیر قرار می گیرند. علائم شایع آن درد، بی حسی و ضعف عضلانی هستند.

سندرم های تنگی کانال های عصبی اغلب در اثر آسیب های فشارنده مکرر ایجاد می شوند. بیماری هایی مانند روماتیسم مفصلی، دیابت یا کم کاری تیروئید نیز می توانند در بروز این سندرم نقش داشته باشند.

سندرم تنگی کانال های عصبی با نام های ذیل نیز خوانده می شود:

  • سندرم عصب گیر انداخته شده
  • نوروپاتی (بیماری اعصاب محیطی) فشاری
  • نوروپاتی ناشی از گیر افتادن عصب
  • عصب گیر افتاده

انواع شایع سندرم گیرافتادگی عصب

چندین نوع سندرم تنگی کانال عصبی وجود دارد. موارد زیر برخی از شایع ترین انواع سندرم های تنگی کانال های عصبی هستند:

سندرم تونل کارپال

سندرم تونل کارپال

سندروم تونل کارپال متداول ترین نوع سندرم تنگی کانال های عصبی است. این سندرم زمانی بروز می کند که عصب میانی(مدیان) در ناحیه مچ دست فشرده شود. عصب میانی از بالای بازو تا کف دست گسترش می یابد. در مچ دست، این عصب از ساختاری به نام تونل کارپال عبور می کند. فشار بیش از حد بر روی مچ دست باعث تورم می شود که می تواند منجر به سندرم تونل کارپال شود.

دکتر آیدین عرب زاده

جهت ویزیت و نوبت دهی دکتر آیدین عرب زاده فوق تخصص جراحی دست و اعصاب محیطی از اینجا اقدام کنید

سندرم تونل کوبیتال

سندرم تونل کوبیتال دومین نوع شایع سندرم تنگی کانال های عصبی است. این سندرم که نوروپاتی عصب اولنار (یا عصب زند زیرین) یا فشار بر عصب اولنار در آرنج نیز نامیده می شود، زمانی بروز می کند که عصب اولنار در آرنج فشرده شود. عصب اولنار مسئول حسی است که هنگام برخورد نقطه حساس آرنج خود با چیزی یا واردشدن ضربه به آن، احساس می کنید. این عصب از نزدیک پوست در آرنج عبور می کند. فشار زیاد به آرنج باعث تورم می شود که این امر منجر به سندرم تونل کوبیتال می شود.

سایر انواع سندرم تنگی کانال های عصبی

سندرم تنگی کانال های عصبی بیشتر در ناحیه هایی از بدن بروز می کند که عصب ها از ساختارهای تونلی مانند عبور می کنند. موارد زیر، بعضی از انواع نادرتر سندرم تنگی کانال های عصبی هستند:

  • سندرم فشردگی عصب سوپرااسکاپولار: این سندرم بر روی عصب بالای کتف تأثیر می گذارد و منجر به بروز علائمی در شانه می شود.
  • سندرم کانال گایون: این سندرم، عصب اولنار (عصب زند زیرین) را در مچ دست تحت تأثیر قرار می دهد و بر عملکرد دست تأثیر می گذارد.
  • مرالرژیا پارستتیکا (یا درگیری عصب حسی خارجی ران): مرالرژیا پارستتیکا بر روی عصب پوستی جانبی تأثیر می گذارد و می تواند علائمی را در قسمت خارجی ران ایجاد کند.
  • سندرم تنگی کانال عصب رادیال: این سندرم بر عصب رادیال تأثیر می گذارد. این بیماری می تواند بر عملکرد مچ دست، دست و انگشت تأثیر بگذارد.

علل سندرم تنگی کانال های عصبی

سندرم تنگی کانال های عصبی اغلب به دلیل آسیب های مکرر ایجاد می شود. این آسیب ها ممکن است در محل کار به دلیل حرکات مکرر مربوط به وظایف شغلی تان بروز کنند. مثلا، باز کردن یا کشیدن بیش از حد مچ دست هنگام تایپ کردن روی صفحه کلید، استفاده از موس یا نواختن پیانو می توانند منجر به سندرم تونل کارپال شوند.

حوادثی مانند پیچ ​​خوردگی و شکستگی استخوان نیز می توانند باعث بروز سندرم تنگی کانال عصبی شوند.

علاوه بر این، برخی بیماری ها می توانند باعث تحریک یا حساسیت بیشتر شما به سندرم های تنگی کانال عصبی شوند. این بیماری ها و حساسیت ها شامل موارد ذیل هستند:

  • دیابت
  • اختلالات خود ایمنی مانند روماتیسم مفصلی
  • اختلال عملکرد تیروئید
  • فشار خون بالا
  • تومورها و کیست ها
  • بارداری یا یائسگی
  • چاقی
  • نقص های مادرزادی
  • اختلالات عصبی

آسیب های تکراری، حوادث و بیماری ها منجر به موارد زیر می شود:

  • کاهش جریان خون در عصب
  • تورم در عصب و ساختارهای پیرامون آن
  • آسیب به عایق عصب (غلاف میلین)
  • تغییرات ساختاری در عصب

همه این تغییرات، تأثیری منفی بر توانایی عصب در ارسال و دریافت پیام دارند. این امر منجر به بروز علائمی مانند درد، بی حسی و کاهش عملکرد می شود.

چه کسانی در معرض خطر هستند؟

موارد ذیل برخی از متداولترین عوامل خطر برای سندرم تنگی کانال های عصبی محسوب می شوند:

  • بزرگسالان بالای 30 سال حساس ترند.
  • زنان به احتمال زیاد به انواع خاصی از سندرم گیرافتادگی عصب، از جمله تونل کارپال، مبتلا می شوند.
  • داشتن شغلی که شامل تکرار برخی حرکات باشد، احتمال آسیب دیدگی مکرر را در شما بیشتر می کند. افرادی که به مدت طولانی از کامپیوتر استفاده می کنند و همچنین افرادی که کارهای دستی انجام می دهند، بیشتر در معرض خطر هستند.
  • اگر بیماری داشته باشید که بر گردش خون یا عملکرد عصبی تأثیر بگذارد، ممکن است مستعدتر باشید.

علائم سندرم تنگی کانال های عصبی

علائم براساس نوع سندرم تنگی کانال عصبی و محل آن متفاوت است.  علائم در محل گیرافتادگی و گاهی اوقات در ناحیه ها و ساختارهای پیرامون بروز می کنند.

برخی از علائم رایج عبارتند از:

  • قرمزی، تورم و التهاب
  • درد و ناراحتی
  • سوزن سوزن شدن یا بی حسی
  • ضعف عضلانی
  • انعطاف پذیری کم
  • مشکل بودن انجام حرکات خاص

سندرم تنگی کانال های عصبی چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشک علائم تان را ارزیابی می کند. سپس، معاینه بدنی و آزمایش های تشخیصی را برای شناسایی سندرم تنگی کانال عصبی به عمل می آورد.

برخی از آزمایشات مورد استفاده برای تشخیص اشکال نادرتر سندرم تنگی کانالهای عصبی عبارتند از:

  • آزمایشات هدایت عصبی
  • الکترومیوگرافی
  • سونوگرافی
  • ام ​​آر آی

برای سندرم تونل کارپال و تونل کوبیتال، آزمایش های تشخیصی همیشه لازم نیست. با این حال، این آزمایش ها اطلاعات مفیدی در مورد محل و شدت گیرافتادگی در اختیار می گذارند.

روش های درمان سندرم تنگی کانال های عصبی

درمان سندرم تنگی کانال های عصبی غالباً با تغییر سبک زندگی و درمان های غیر تهاجمی آغاز می شود. درمان بیماری زمینه ای که باعث سندرم تنگی کانال های عصبی می شوند، نیز علائم را تسکین می دهد. در موارد شدید، سندرم تنگی کانال های عصبی ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد.

تغییر سبک زندگی

اجتناب از حرکاتی که باعث درد می شوند، اتخاذ راهکارهای ارگونومی (طراحی محیط کار مناسب) در محل کار و خانه و یا تغییر وظایف شغلی به بهبود علائم کمک خواهد کرد. اگر چاقی علت سندرم تنگی کانال عصبی باشد، کاهش وزن می تواند علائم را بهبود بخشد.

فیزیوتراپی

کار با یک فیزیوتراپیست به بهبود انعطاف پذیری، قدرت و دامنه حرکت شما در ناحیه آسیب دیده کمک می کند. فیزیوتراپی همچنین در تسکین علائمی مانند درد و بی حسی موثر است.

یک مطالعه در سال 2017 نشان داد که فیزیوتراپی و جراحی، در درمان سندرم تونل کارپال مچ دست در زنان تأثیر مشابهی دارند. با این حال، تحقیقات بیشتری لازم است، چرا که این مطالعه تکرار نشده است و فقط 100 زن در آن شرکت کرده بودند.

دارو

دارو می تواند به تسکین علائم سندرم فشار عصبی مانند درد و التهاب کمک کند. نوع داروی تجویز شده به شدت علائم بستگی دارد. برخی از داروها که معمولاً برای کنترل علائم ناشی از سندرم تنگی کانال عصبی تجویز می شوند، عبارتند از:

  • داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن (آدویل) و آسپرین
  • کورتیکواستروئیدهایی مانند دگزامتازون که مستقیماً در اطراف عصب تزریق می شوند.

وسایل کمکی و اندام های مصنوعی پروتز

در برخی از موارد سندرم گیرافتادگی عصب، پزشک یا متخصص طب فیزیکی آتل یا بریس را برای جلوگیری از فشار آوردن به عصب توصیه می کند.

عمل جراحی

روش های جراحی معمولاً آخرین راه چاره در درمان سندرم تنگی کانال های عصبی محسوب می شوند. هر بیماری که سندرم تنگی کانال عصبی داشته باشد، واجد شرایط جراحی نیست.

روش جراحی مورد نیاز به نوع سندرم گیرافتادگی عصب، میزان فشردگی و عصب ها و ساختارهای تحت تأثیر بستگی دارد. هر روشی خطرات و مزایای خود را دارد. نتیجه جراحی به فاکتورهای زیادی از جمله مدت زمان بروز علائم، شدت علائم و سایر بیماری های زمینه ای بستگی دارد. به طور کلی، نتیجه جراحی رضایت بخش است.

یک جراح می تواند به شما کمک کند بدانید که آیا جراحی سندرم تنگی کانال عصبی برای شما گزینه مناسبی است یا خیر.

درمان خانگی سندرم تنگی کانال های عصبی

درمان خانگی سندرم تنگی کانال های عصبی

درمان های خانگی زیر از علائم سندرم تنگی کانال های عصبی جلوگیری می کنند یا آنها را تسکین می دهند:

  • گذاشتن یخ بر روی ناحیه آسیب دیده به مدت 10 تا 15 دقیقه
  • استفاده از پمادهای موضعی، مانند منتول
  • متوقف کردن فعالیتهایی که باعث درد می شوند
  • داشتن استراحت منظم هنگام انجام فعالیت های مکرر
  • آتل بندی یا استفاده از بریس
  • انجام تمرینات آرامش بخش
  • گرم نگه داشتن ناحیه آسیب دیده
  • بالا نگه داشتن ناحیه آسیب دیده
  • انجام تمرینات کششی و ورزشی برای بهبود قدرت و انعطاف پذیری.

چشم انداز سندرم گیرافتادگی عصب

چشم انداز سندرم تنگی کانال های عصبی متفاوت است و در موارد بسیار شدید، می تواند منجر به آسیب دائمی عصب یا از دست دادن عملکرد در ناحیه آسیب دیده شود. با این حال، این امر به ندرت اتفاق می افتد.

در صورت مشاهده علائم سندرم گیرافتادگی عصب، باید به پزشک خود مراجعه کنید. اگر سندرم تنگی کانال های عصبی زود شناسایی و درمان شود، می توان  به بهبودی چشمگیری دست پیدا کرد. بسیاری از افراد، کاملا بهبود می یابند.

نکاتی برای پیشگیری از سندرم تنگی کانال های عصبی

شما می توانید با انجام موارد زیر از سندرم تنگی کانال های عصبی جلوگیری کنید:

  • به کارگیری راهکارهای ارگونومی (طراحی محیط کار مناسب) در محل کار و خانه
  • اجتناب از حرکات مکرر
  • اجتناب از حرکاتی که باعث درد می شوند
  • کشش ناحیه آسیب دیده
  • درمان بیماری های زمینه ای مانند دیابت یا روماتیسم مفصلی.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

نوبت دهی آنلاین