سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده شانه یک علت شایع
درد شانه است. این بیماری زمانی رخ می دهد که تاندون و بورس شانه به استخوان های شانه گیر می کند. فعالیت های شانه در سطحی بالا تر از سطح سر، به خصوص فعالیت های مکرر، یک عامل خطر برای سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده شانه می باشد. برای مثال نقاشی کردن، بالا بردن اجسام، شنا کردن، تنیس و دیگر ورزش های شامل کار با دست در بالاتر از سطح شانه. دیگر عوامل خطر شامل ناهنجاری هایی مفصل و استخوان می باشد. در این مقاله از سایت
تهران ارتوپدی به این موضوع خواهیم پرداخت.
در سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده، درد مداوم بوده و فعالیت های روزانه را تحت تاثیر قرار می دهد. حرکاتی مثل تلاش برای دستیابی به پشت کمر یا دست یابی به بالای سر، برای مثال برای پوشیدن کت یا پیراهن، می تواند موجب درد شود.
به مرور زمان، سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده می تواند منجر به التهاب تاندون های کلاهک چرخاننده (
تاندونیت) و بورس (
بورسیت) شود. اگر این حالت به خوبی درمان نشود، تاندون های کلاهک چرخاننده شروع به نازک شدن و پاره شدن می کنند.
علائم سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده شانه چیست؟
علائم معمول سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده شامل مشکل در دستیابی به پشت کمر، درد در هنگام بالا بردن بازو به بالاتر از سطح سر و ضعف عضلات شانه می شود.
اگر برای مدت طولانی تاندون ها آسیب دیده باشند، تاندون می تواند به دو تکه پاره شود و باعث پاره شده کلاهک چرخاننده شود. این اتفاق باعث ضعف مشخص و ایجاد مشکل در بالا آوردن بازوی فرد می شود. برخی افراد ممکن است در ادامه روند سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده دچار پارگی عضله دو سر بازو شوند.
سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده چگونه تشخیص داده می شود؟
تشخیص سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده با گرفتن سوابق پزشکی و معاینه بالینی توسط پزشک آغاز می شود. عکس رادیولوژی برای رد کردن آرتریت گرفته می شود و ممکن است تغییرات استخوانی که نشان از آسیب عضلانی باشد را نشان دهد. خار استخوانی یا تغییراتی ممکن است در سطح طبیعی استخوان دیده شوند.
سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده چگونه درمان می شود؟
داروهای ضد التهابی خوراکی (مثل آسپرین، ناپروکسن یا ایبوپروفن) هنوز شایع ترین درمان برای سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده هستند.
داروها معمولا برای شش تا هشت هفته تجویز شده زیرا به همین مقدار زمان برای درمان کامل بیماری زمان نیاز است. شما باید مصرف این داروها را زیر نظر پزشک انجام دهید زیرا این داروها می توانند باعث التهاب شکم و خونریزی شوند.
هیچ داروی ارجحی برای این مشکل وجود ندارد زیرا پاسخ به داروی داده شده فرد به فرد متفاوت است. اگر یک داروی ضد التهاب طی 10 تا 14 روز کمکی به فرد نکند، سپس داروی دیگری برای تسکین فرد تجویز می شود.
علاوه بر مصرف دارو، کشش روزانه در حمام آب گرم نیز کمک کننده است. باید تلاش کنید تا انگشت شست دست خود را به کمر خود برسانید. از فعالیت های مکرر با دست آسیب دیده خود به خصوص فعالیت هایی که آرنج بالاتر از سطح شانه قرار می گیرد، بپرهیزید. پزشک شما ممکن است شما را به یک فیزیوتراپ که می تواند موثر ترین ورزش ها را برای تقویت و کشش عضلات شانه برای شما مشخص کند، ارجاع دهد.
اگر با وجود مصرف داروهای ضد التهاب خوراکی علائم پایدار دارید، پزشک شما ممکن است تزریق نوعی کورتیزون را در نظر بگیرد. کورتیزون نوعی داروی ضد التهابی قوی است و باید تنها در صورت نیاز به کار رود زیرا در صورت استفاده مکرر می تواند منجر به ضعف عضلات و تاندون ها شود.
اگر علائم پایدار بود یا ضعف شدیدی پدیدار شد، در آن صورت پزشک ممکن است سونوگرافی، ام آر آی یا آرتروگرام را برای رد کردن پارگی کلاهک چرخاننده انجام دهد. اگر کلاهک پاره شده باشد، ممکن است برای ترمیم آن جراحی نیاز باشد.
بخش عمده ای از افرادی که سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده دارند با دارو، ورزش های کششی و دوری موقت از حرکات مکرر در سطح بالای سر تا زمان فروکش علائم با موفقیت درمان می شوند.
عوارض جانبی درمان سندروم گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده چیست؟
درد شکمی، سو هاضمه و سردرد شایع ترین عوارض جانبی داروهای ضد التهابی خوراکی هستند. با این حال مصرف این داروها پس از غذا یا همراه با غذا می تواند ناراحتی شکمی را کاهش دهد. داروهای ضد التهابی می توانند باعث استفراغ، یبوست و خونریزی شکمی (اولسر) نیز بشوند، اگر چه این عوارض شایع نیستند.
عوارض جانبی تزریق کورتیزون به دوز و تناوب تزریقات بستگی دارد. بر خلاف قرص های کورتیزون، تزریق گاه به گاه کورتیزون به ندرت باعث بروز عوارض جانبی می شود. عوارض جانبی با قرص های کورتیزون بسیار شایع ترند که این عوارض شامل بالا رفتن قند خون، کاهش مقاومت بدن به عفونت، افزایش وزن، پوکی استخوان (نازک شدن استخوان)، نازک شدن پوست، کاتاراکت و افزایش فشار خون می شود.
