فیوژن نوعی جراحی است که برای اصلاح مشکلات استخوان های کوچک ستون فقرات (مهره ها) استفاده می شود. این جراحی ذاتا یک جراحی جوش دهی می باشد. ایده بنیادی این است که دو یا چند مهره را با یکدیگر ادغام کنند تا آنها به شکل یک استخوان محکم و منفرد التیام یابند. این جراحی برای پایان دادن به حرکت دردناک یا بازگرداندن پایداری ستون فقرات انجام می شود. در این مقاله از تهران ارتوپدی به بررسی جراحی فیوژن می پردازیم.
جراحی ستون فقرات معمولا تنها زمانی توصیه می شود که پزشک می تواند منبع درد را به طور دقیق مشخص کند. برای انجام این کار، پزشک ممکن است از تصویربرداری ها مانند عکس رادیولوژی، سی تی اسکن و ام آر آی استفاده کند. فیوژن ممکن است به تسکین علائم بسیاری از مشکلات کمری من جمله موارد زیر، کمک کند:
درک نحوه عملکرد ستون فقرات به شما کمک می کند تا فیوژن را درک کنید.
فیوژن حرکت بین مهره ای را حذف می کند. این جراحی هم چنین از کشش اعصاب و رباط ها و عضلات اطراف جلوگیری می کند. وقتی منبع درد حرکت است، مثل حرکاتی که در بخشی از ستون فقرات که آرتریتی است یا به دلیل آسیب، بیماری و یا افزایش طبیعی سن ناپایدار است رخ می دهد، این جراحی یک گزینه است. نظریه این است که اگر یک مهره دردناک حرکت نکند، دیگر نباید درد داشته باشد. اگر شما درد پا یا دست را علاوه بر کمر درد دارید، پزشک جراح شما ممکن است جراحی برداشتن فشار (لامینکتومی) را نیز انجام دهد. این جراحی شامل خارج کردن استخوان و بافت بیمار شده که بر روی عصب فشار وارد می کند می باشد. ادغام بخشی از انعطاف پذیری ستون فقرات را از بین می برد، اما بیشتر ادغام های مهره ای تنها شامل بخش کوچکی از ستون فقرات شده و حرکات را خیلی محدود نمی کند. غالب بیماران متوجه کاهش وسعت حرکتی نمی شوند. پزشک جراح شما با شما درباره اینکه آیا این جراحی بر روی انعطاف پذیری و وسعت حرکتی ستون فقرات شما اثر می گذارد یا خیر، گفت و گو می کند.
فیوژن کمری و گردنی برای دهه ها انجام شده است. تکنیک های متعدد مختلفی وجود دارد که ممکن است برای فیوژن استفاده شوند. همچنین رویکرد های محتلفی وجود دارند که جراح شما می تواند برای دسترسی به ستون فقرات از آن ها استفاده کند. جراح شما ممکن است از جلو به ستون فقرات شما نزدیک شود. به این کار رویکرد قدامی می گویند که به یک برش بر روی پایین شکم برای فیوژن کمری یا به یک برش در جلوی گردن برای فیوژن گردنی نیاز دارد. رویکرد خلفی از پشت انجام می شود. 
در رویکرد خلفی به جراحی کمری، یک برش در میانه پایین کمر و بر روی مهره ای که ادغام خواهد شد، ایجاد می شود. در رویکرد جانبی، پزشک جراح از کناره به ستون فقرات شما نزدیک می شود. تکنیک های با تهاجم کم نیز گسترش یافته اند. این تکنیک ها اجازه می دهند تا ادغام با برش های کوچک تر انجام شود. جراحی درست برای شما به طبیعت و محل بیماری شما بستگی دارد.
تمام ادغام های مهره ای از نوعی ماده استخوانی به نام پیوند (گرفت) استخوانی استفاده می کنند تا ادغام را تقویت کنند. به طور کلی، قطعات کوچک استخوانی در فضای بین مهره ای که قرار است ادغام شود، قرار داده می شوند. پیوند استخوانی به طور اولیه برای تحریک بهبود استخوان استفاده می شود. این کار تولید استخوان را افزایش داده و کمک می کند تا مهره به یک استخوان منفرد و محکم تبدیل شده و بهبود یابند. گاهی اوقات قطعات محکم و بزرگتر برای فراهم کردن حمایت ساختاری فوری برای مهره استفاده می شوند. در گذشته، برداشت پیوند استخوانی از لگن بیمار تنها گزینه برای افزایش مواد مورد نیاز برای فیوژن بود. این نوع پیوند را اتوگرفت می نامند. برداشتن پیوند استخوانی نیاز به برش دیگری در حین جراحی دارد. این کار جراحی را طولانی تر کرده و باعث درد بیشتر پس از عمل می شود. 
بیشتر اتوگرفت ها از ناحیه ای در لگن به نام ستیغ خاصره ای گرفته می شوند. اگر شما جراحی برداشتن فشار را انجام می دهید، جراح ممکن است از محل برداشت فشار استخوان را بردارد و آن را به عنوان پیوند استخوانی استفاده کند. این نوع پیوند را اتوگرفت موضعی می گویند. استخوان اساسا بازیافت می شود. استخوان از محلی که دارد بر روی اعصاب فشار وارد می کند به محلی که جراح می خواهد آن را ادغام کند، منتقل می شود. یک گزینه دیگر برای برداشت پیوند استخوانی آلوگرفت است که استخوان فرد دیگر است. آلوگرفت معمولا از بانک استخوان گرفته می شود. 
تصویر یک ادغام کمری خلفی جانبی که ماده پیوند استخوانی قرار داده شده بر روی زوائد عرضی مهره را نشان می دهد. پیچ ها برای فراهم آوردن پایداری به ستون فقرات در حین بهبودی ادغام قرار داده شده اند.
امروزه، مواد پیوند استخوانی مصنوعی متعددی نیز گسترش یافته اند.
جراح شما درباره نوع ماده پیوند استخوانی که برای شما بر اساس شرایط شما و نوع عمل بهتر است، صحبت خواهد کرد. 
(چپ) این عکس رادیولوژی از ستون فقرات کمری کاهش فضای دیسک بین مهره ای را نشان می دهد. (راست) در یک ادغام میان مهره ای کمری قدامی، یک قفس میان مهره ای فلزی وارد شده است تا ارتفاع طبیعی فضای دیسک را بازگرداند. پیوند استخوانی درون قفس قرار گرفته و با عکس رادیولوژی نمی تواند دیده شود.
پس از پیوند استخوانی، مهره ها باید پیش یکدیگر نگه داشته شوند تا به روند ادغام کمک کنند جراح شما ممکن است به شما توصیه کند تا بریس بپوشید. در بسیاری از موارد، جراح از صفحات، پیچ ها و میله ها برای ثابت نگه داشتن ستون فقرات استفاده می کند. به این کار ثابت سازی درونی گفته می شود که نرخ بهبودی موفق را افزایش می دهد. با پایداری اضافه شده توسط ثابت سازی درونی، بیشتر بیماران قادرند زودتر پس از جراحی حرکت کنند. 
در این عکس رادیولوژی یک فیوژن کمری خلفی جانبی، یک میله و پیچ ها برای جلوگیری از حرکت بخش ادغام شده ستون فقرات مورد استفاده قرار گرفته است.
مانند هر جراحی، فیوژن نیز با خطراتی همراه است. پزشک شما درباره این خطرات پیش از جراحی با شما صحبت کرده و اقدامات خاصی را برای کمک به جلوگیری از این عوارض اقدامات بالقوه انجام خواهد داد. خطرات و عوارض بالقوه فیوژن عبارتند از:
مهم است که هر دستورالعملی که پزشکتان درباره علائم خطر لخته های خونی و عفونت به شما می دهد را به دقت رعایت کنید. این عوارض در چند هفته اول پس از جراحی بیش از همیشه احتمال رخ دادن دارند.
علائم خطر یک لخته خونی احتمالی شامل موارد زیر است:
گاهی اوقات، یک لخته خونی از طریق جریان خون مهاجرت کرده و ممکن است درون ریه ها مستقر شود. اگر این اتفاق رخ دهد، شما ممکن است دچار درد قفسه سینه و تنگی نفس یا سرفه ناگهانی شوید. اگر شما هر کدام از این علائم را احساس کردید، باید سریعا به پزشک خود اطلاع دهید. اگر به پزشک خود دسترسی ندارید، از کسی بخواهید شما را به اورژانس بیمارستان ببرد یا با شماره 115 تماس بگیرید.
عفونت به دنبال جراحی ستون فقرات به ندرت اتفاق می افتد. علائم خطر عفونت شامل موارد زیر است:
اگر هر کدام از این علائم رخ دهد، شما باید با پزشک خود تماس بگیرید یا به نزدیک ترین اورژانس فورا مراجعه کنید.
پس از جراحی، شما کمی درد خواهید داشت. این بخشی طبیعی از روند بهبودی است. پزشک و پرستار شما برای کاهش درد تلاش خواهند کرد، که می تواند کمک کند تا پس از جراحی بهبودی سریع تری داشته باشید. داروها معمولا برای تسکین کوتاه مدت درد پس از جراحی تجویز می شوند. بسیاری از انواع داروها برای مدیریت درد وجود دارد که شامل مخدرها، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی و بی حسی موضعی می شوند. پزشک ممکن است ترکیبی از این داروها را برای تسکین درد و همچنین به حداقل رساندن نیاز به مخدرها استفاده کند. آگاه باشید که اگرچه مخدر ها به کاهش درد پس از جراحی کمک می کنند، با این حال آنها می توانند اعتیاد آور باشند. وابستگی و سو مصرف مخدرها یک مشکل سلامتی بحرانی برای جامعه خواهد بود. اگر درد شما در عرض چند روز پس از جراحی بهبود نیافت، با پزشک خود صحبت کنید.
روند ادغام طول می کشد. ممکن است ماه ها طول بکشد تا استخوان محکم شود، با این حال سطح راحتی شما غالبا سریع تر بهبود می یابد. طی زمان بهبودی، مهره ادغامی باید در تراز مناسب قرار بگیرد. به شما آموزش داده خواهد شد که چطور به طور مناسب حرکت کرده، تغییر موقعیت دهید، بنشینید، بایستید و راه بروید. علائم شما و همچنین سطح فعالیت شما به تدریج بهبود می یابند. درست پس از عمل، ممکن است پزشک شما توصیه کند تا فعالیت سبک مثل راه رفتن داشته باشید. پس از به دست آوردن دوباره قدرت، شما قادر خواهید بود تا به آرامی سطح فعالیت خود را افزایش دهید. فیزیوتراپی به طور معمول از هفته 6 تا سه ماه پس از جراحی آغاز می شود. جراح شما با شما درباره این که فیزیوتراپی در شرایط شما مورد نیاز است یا خیر، صحبت می کند. حفظ یک سبک زندگی سالم و پیروی از دستورالعمل های پزشک شانس شما برای نتایج موفق را به میزان زیادی افزایش می دهد.
تحقیق جدید بر روی گسترش مواد پیوند استخوانی جدید که ممکن است به اندازه بافت خود بیمار ایمن و کارآمد باشد، تمرکز کرده است. به علاوه، جایگزینی کامل دیسک و دیگر تکنیک های حفظ کننده حرکت اخیرا به عنوان گزینه جایگزین فیوژن برای درمان اختلالات ستون فقرات پیشنهاد شده اند. محصولات زیستی نیز برای کمک به توقف نخریب دیسک پیش از آن که منجر به فشار روی عصب شود، در حال گسترش هستند.
فیوژن مهره ای نوعی جراحی است که برای اصلاح مشکلات استخوان های کوچک ستون فقرات (مهره) استفاده می شود. در واقع این جراحی نوعی جوش دادن است. ایده اصلی آن است که مهره های دردناک را با یکدیگر ادغام کنیم تا آنها تبدیل به یک استخوان منفرد و محکم شوند. فیوژن مهره ای یک گزینه درمانی برای زمانی است که حرکت منبع درد باشد. نظریه آن است که اگر مهره دردناک حرکت نکند، درد نیز وجود نخواهد داشت. انواع مختلفی از جراحی فیوژن مهره ای وجود دارد. پزشک درباره اینکه کدام مناسب شرایط شماست با شما صحبت خواهد کرد. این مقاله بر روی فیوژن مهره ای کمری خلفی جانبی (شایع ترین نوع فیوژن استخوانی) تمرکز کرده است و تنها اجزای این جراحی را بررسی می کند.
در رویکرد خلفی به فیوژن مهره ای کمری، جراح برشی در پایین و مرکز کمر ایجاد می کند. برای دیدن مهره ها، جراح عضلات اطراف ستون فقرات را کنار می زند. در رویکرد خلفی به جراحی کمر. یک برش در وسط و پایین کمر و بر روی مهر هایی که ادغام می شوند، ایجاد می شود. در بسیاری از موارد، جراح استخوان آرتریتی و هر عنصر ساختاری دیگر که ممکن است بر روی اعصاب نخاعی فشار وارد کند مثل دیسک دارای فتق را خارج می کند. این جراحی را برداشتن فشار یا لامینکتومی می نامند. پس از برداشتن فشار، جراح در طول مهره یک ماده پیوند برای تحریک رشد استخوان قرار می دهد. ماده پیوند استخوانی معمولا بر روی زائده عرضی مهره قرار داده می شود. این کار را فیوژن خلفی جانبی می نامند. پیچ های تیتانیومی و میله ها غالبا برای فراهم آوردن فوری پایداری برای ستون فقرات تا زمانی که ادغام محکم به دست آید، استفاده می شود. این پیچ ها معمولا حتی پس از اینکه پیوند استخوانی بهبود یافت نیز خارج نمی شوند. 
(چپ) عضلات احاطه کننده ستون فقرات به کنار زده شده اند تا استخوان در معرض دید قرار بگیرد. (راست) پس از جراحی برداشت فشار، ماده پیوند استخوانی بر روی زوائد عرضی قرار گرفته و پیچ ها برای فراهم آوردن پایداری برای ستون فقرات قرار می گیرند. 
این عکس های رادیولوژی نماهای رو به رویی و کناری یک فیوژن مهره ای کمری خلفی جانبی را نشان می دهند.
فیوژن بین مهره یک جراحی است که برای اصلاح مشکلات استخوان های کوچک ستون فقرات (مهره) استفاده می شود. دراصل این جراحی نوعی جوش دادن است. ایده اولیه آن است که مهره های دردناک را با هم ادغام کنیم تا تبدیل به یک استخوان محکم منفرد شوند. فیوژن مهره ای یک گزینه درمانی است، وقتی که حرکت منبع درد باشد (نظریه این است که اگر مهره دردناک حرکت نکند، نباید دردی داشته باشد). یک فیوژن میان مهره ای نوعی ادغام مهره ای است که شامل حذف دیسک بین مهره ای می شود. این نوع فیوژن را با استفاده از رویکرد های مختلف می توان انجام داد. برای مثال، جراح می تواند از طریق یک برش در پایین کمر یا از طریق یک برش در کناره، به ستون فقرات دسترسی پیدا کند. در فیوژن میان مهره ای قدامی (ALIF)، جراح از جلو و از طریق یک برش در شکم به پایین کمر نزدیک می شود.
اگرچه بیشتر جراحی ها با استفاده از رویکرد خلفی (پشت) انجام می شوند، اما جراح ممکن است به دلایل متعددی از رویکرد قدامی استفاده کند، من جمله:
بر خلاف رویکرد خلفی به جراحی پایین کمر، وقتی جراح شما از رویکرد قدامی استفاده می کند، او می تواند بدون تکان دادن اعصاب به ستون فقرات شما دست یابد. با این حال اعضا و عروق خونی باید در رویکرد قدامی به کنار جا به جا شوند. در بیشتر موارد، یک جراح عروق به جراح ارتوپد در باز کردن و در معرض دید قرار دادن دیسک کمک می کند. در رویکرد قدامی، اعضا و عروق خونی برای در معرض دید قرار گرفتن دیسک، به کنار حرکت داده می شوند.
بیشتر ادغام های میان مهره ای بین 2 تا 3 ساعت طول می کشند. در بخش اول جراحی، جراح دیسک بین مهره ای را از فضای دیسک خارج می کند. وقتی فضای دیسک خالی شد، او یک فضاساز فلزی، پلاستیکی یا استخوانی را بین دو مهره جاسازی می کند. این فضاساز یا “قفس” معمولا حاوی مواد پیوند استخوانی است. این ماده بهبود استخوانی را تقویت کرده و ادغام را تسهیل می نماید. (چپ) این تصویر رادیولوژی ستون فقرات کمری کاهش فضای دیسک بین مهره ای را نشان می دهد. (راست) یک قفس بین مهره ای طی یک جراحی فیوژن میان مهره ای قدامی (ALIF) وارد می شود. درون قفس فلزی حاوی پیوند استخوانی است که نمی تواند دیده شود. پس از اینکه قفس در فضای دیسک قرار گرفت، جراح با استفاده از صفحه یا پیچ برای نگه داشتن قفس سر جای خود، به ستون فقرات شما پایداری اضافه می کند. در برخی موارد، این کار را می توان از طریق همان برش انجام داد. با این حال، در دیگر موارد، جراح ممکن است از طریق یک برش دیگر پیچ های اضافه ای را در پشت ستون فقرات شما قرار دهد. پیش از جراحی، پزشک درباره اینکه کدام گزینه جراحی برای شما بهترین است، با شما صحبت خواهد کرد. 
در این تصاویر رادیولوژی که از کنار (چپ) و جلو (راست) گرفته شده اند، از پیچ برای نگه داشتن قفس میان مهره ای در سر جای خود و اضافه کردن پایداری به ستون فقرات استفاده کرده اند.
در بیشتر موارد، شما برای 1 تا 3 روز پس از جراحی فیوژن میان مهره ای قدامی (ALIF) در بیمارستان بستری خواهید بود. طول بستری شما به اینکه درد شما تا چقدر تحت کنترل است و اینکه قادر به ایستادن یا راه رفتن هستید یا خیر، بستگی دارد. بیشتر بیماران تشویق می شوند تا در روز اول پس از جراحی ایستاده و راه بروند. جراح ممکن است یک بریس کمری برای شما تجویز کند تا به شما کمک کند راحت تر راه رفته و از فیوژن مهره ای حفاظت کند. شما ورزش های پایه شامل راه رفتن روتین را طی چند هفته اول پس از جراحی انجام خواهید داد. در طی این دوران، مهم است که شما از خم کردن کمر، چرخیدن یا بلند کردن اجسام سنگین خودداری کنید. بیشتر بیمارانی که تحت جراحی فیوژن میان مهره ای قدامی (ALIF) قرار می گیرند می توانند انتظار داشته باشند تا درد پایین کمر و ناتوانی آن ها طی هفته ها تا ماه های پس از جراحی بهبود یابد.
فیوژن میان مهره ای روشی از فیوژن مهره های ستون فقرات است که شامل دیسک بین مهره ای می شود. وقتی فضای دیسک خالی شد، یک فضاساز فلزی، پلاستیکی یا استخوانی در بین دو مهره متصل شونده قرار داده می شود. این فضاسازها یا “قفس” معمولا حاوی ماده پیوند استخوانی هستند. این ماده بهبود استخوانی را تقویت کرده و ادغام را تسهیل می کند. پس از این که قفس وارد شد، جراح غالبا از پیچ ها، صفحات و میله هایی برای پایداری بیشتر ستون فقرات استفاده می کند.
یک فیوژن میان مهره ای می تواند با استفاده از رویکرد های مختلفی انجام شود. برای مثال، یک جراح می تواند با استفاده از یک برش در پایین کمر یا در جلوی بدن به ستون فقرات دسترسی پیدا کند. در فیوژن میان مهره ای کمری جانبی، جراح از رویکرد کناری استفاده کرده و برش را در پهلوی بیمار ایجاد می کند. با این رویکرد، جراح می تواند بدون کنار زدن اعصاب یا باز کردن عضلات کمر به مهره ها و دیسک بین مهره ای دسترسی پیدا کند. رویکرد جانبی غالبا به عنوان فیوژن میان مهره ای جانبی شدید یا فیوژن میان مهره ای جانبی مستقیم (DLIF یا XLIF) اطلاق می شود.
در حین جراحی، بیمار روی کنار خوابانده شده و تخت برای فراهم کردن حداکثر دید برای جراح به حالت خمیده است. در برخی موارد، یک وسیله به نام جمع کننده لوله ای از طریق پوست و بافت نرم تا کانال نخاعی وارد می شود. جمع کننده ای لوله ای، عضلات را باز نگه داشته و به جراح یک نمای واضح از ستون فقرات می دهد. 
یک بیمار در موقعیت خوابیده به کنار برای فیوژن میان مهره ای کمری جانبی در حین جراحی، دیسک خارج شده و یک قفس پر شده از پیوند استخوانی در بین مهره ها جای گذاری می شود. پیچ های تیتانیومی برای نگه داشتن قفس در جای خود استفاده می شوند. در برخی موارد، یک برش اضافه روی کمر ایجاد می گردد تا پیچ ها جای گذاری شوند. 
این عکس رادیولوژی گرفته از کنار، قفس بین مهره ها و پیچ هایی که ستون مهره را پایدار می کنند را نشان می دهد.
هر رویکرد جراحی (چه از جلو، عقب یا کنار) مزایا و معایبی دارد. مزایای محتمل فیوژن میان مهره ای کمری جانبی شامل موارد زیر می شود:
به علاوه، فیوژن مهره ای جانبی ممکن است با تکنیک های کمتر تهاجمی انجام شود که منجر به کاهش آسیب عضلات می شود. این نتایج همچنین می توانند با استفاده از فیوژن های مهره ای از پشت یا جلو نیز به دست بیایند. با جراح خود درباره رویکردی که برای نیاز های سلامتی شما بهترین است، صحبت کنید.
فیوژن مهره ای نوعی جراحی است که برای اصلاح مشکلات استخوان های کوچک ستون فقرات (مهره) استفاده می شود. در واقع این جراحی نوعی جوش دادن است. ایده اصلی آن است که مهره های دردناک را با یکدیگر ادغام کنیم تا آنها تبدیل به یک استخوان منفرد و محکم شوند. فیوژن مهره ای یک گزینه درمانی برای زمانی است که حرکت منبع درد باشد. نظریه آن است که اگر مهره دردناک حرکت نکند، درد نیز نخواهد داشت. این مقاله بر دو روش فیوژن مهره کمری ( فیوژن میان مهره ای کمری خلفی و فیوژن میان مهره ای کمری میان حفره ای) متمرکز است. پزشک شما درباره اینکه کدام روش در شرایط شما برای شما مناسب است، با شما صحبت خواهد کرد. این مقاله تنها اجزای جراحی این دو عمل را بررسی می کند.
فیوژن میان مهره ای نوعی فیوژن مهره ای است که شامل خارج کردن دیسک بین مهره ای از فضای دیسک می شود. وقتی دیسک کاملا خارج شد، جراح بین دو مهره در حال اتصال یک فضاساز فلزی، پلاستیکی یا استخوانی قرار می دهد. این فضاساز یا “قفس” معمولا حاوی ماده پیوند استخوانی است. این ماده بهبود استخوانی را تقویت کرده و ادغام را تسهیل می نماید. پس از اینکه قفس در فضای دیسک جای گرفت، جراح با استفاده از پیچ و میله های فلزی برای نگه داشتن قفس در سر جای خود، به ستون فقرات پایداری بیشتری اضافه می کند. یک فیوژن بین مهره ای می تواند با استفاده از رویکرد های مختلفی انجام شود. دو رویکرد شایع فیوژن میان مهره ای کمری خلفی و فیوژن میان مهره ای کمری میان حفره ای هستند. 
در یک فیوژن میان مهره ای، دیسک بین مهره ای خارج می شود.
در فیوژن میان مهره ای کمری خلفی (PLIF) جراح یک فضاساز یا “قفس” را به پشت ستون فقرات شما وارد می کند. با این رویکرد، جراح با برداشتن استخوان (لامینا) و سپس عقب زدن ریشه های عصبی به کنار، به ستون فقرات دسترسی پیدا می کند. سپس پشت دیسک بین مهره ای می تواند برداشته شده و فضاساز می تواند جای گذاری شود. 
تصویر یک جراحی فیوژن میان مهره ای کمری خلفی را نشان می دهند. دیسک بین مهره ای ضعیف شده خارج شده است. سپس با یک فضاساز یا “قفس” جانشین شده است.
این تکنیک نوعی دیگر از فیوژن میان مهره ای کمری خلفی است. در فیوژن میان مهره ای کمری میان حفره ای (TLIF) جراح شما از کمی کنارتر به فضای دیسک نزدیک می شود. برتری این رویکرد آن است که این رویکرد به حرکت دادن ریشه های عصبی کمتری نیاز دارد، بنابراین احتمال آسیب عصب را کاهش می دهد. 
در این نماهای قدامی و کناری جراحی فیوژن میان مهره ای کمری میان حفره ای (TLIF)، به پیچ های پشت مهره ها توجه کنید. قفس را تنها می توان با سفید شدن فلز دید. پیوند استخوانی در فضای دیسک و اطراف قفس وجود دارد. 
(چپ) یک تصویر رادیولوژی از جراحی فیوژن میان مهره ای کمری میان حفره ای (TLIF). (راست) سی تی اسکن همان بیمار که نشان دهنده فیوژن بهبود یافته است. دقت کنید که استخوان درون قفس رشد یافته، بنابراین قفس قابل مشاهده نیست. پیچ ها و میله های استفاده شده برای پایدار سازی ستون فقرات هنوز سر جای خود هستند اما از این زاویه قابل مشاهده نیستند.
