اعصاب محیطی پیام هایی را مابین مغز و نخاع و سایر قسمت های بدن مبادله می کنند. احساس لمس و حرارت اندامها و حرکت دادن عضلات برای انجام کارهای مختلف از جمله این موارد است. . اعصاب محیطی که از فیبرهایی به نام آکسون عایق بندی شده توسط بافت های پیرامونی ساخته می شوند، شکننده هستند و به راحتی آسیب می بینند.
آسیب عصبی می تواند توانایی مغزتان را در برقراری ارتباط با عضلات و اندام ها تحت تأثیر قرار دهد. آسیب به اعصاب محیطی، نوروپاتی محیطی نامیده می شود.
در اسرع وقت بایستی مراقبت های پزشکی برای آسیب عصب محیطی انجام شوند. تشخیص و درمان به موقع از عوارض و آسیب دائمی جلوگیری می کند.
جهت ویزیت و نوبت دهی دکتر آیدین عرب زاده فوق تخصص جراحی دست و اعصاب محیطی از اینجا اقدام کنید
اگر عصب محیطی تان آسیب دیده باشد، علائم تان از خفیف تا محدود کردن جدی فعالیت های روزانه تان متغیر خواهد بود. علائم تان اغلب به این بستگی خواهد داشت که کدام فیبرهای عصبی تحت تأثیر هستند:
ممکن است مجموعه ای از علائم را تجربه کنید، زیرا بسیاری از آسیب های عصب محیطی بیش از یک نوع رشته های عصبی را تحت تأثیر قرار می دهد.
اگر احساس ضعف، گزگز، بی حسی یا نبود هیچ گونه حسی در دست ها می کنید، برای مشخص شدن علت به پزشک مراجعه کنید. آسیب های عصب محیطی باید به موقع درمان شوند.
اعصاب محیطی به چند طریق آسیب می بینند:
سایر علت ها عبارتند از: تنگی عروق، عدم تعادل هورمونی و تومورها.
پزشک سابقه پزشکی تان را بررسی می کند، در مورد حوادث یا جراحی های قبلی سوال می کند و در مورد علائم تان با شما صحبت می کند. پزشک همچنین معاینه جسمی و عصبی را انجام می دهد. اگر در معاینه عصبی، علائم آسیب عصبی مشاهده شود، پزشک آزمایش های تشخیصی را توصیه می کند که شامل موارد ذیل هستند:
اگر یک عصب آسیب دیده باشد، اما قطع نشده باشد، آسیب تان بهبود می یابد. آسیب هایی که در آن عصب کاملاً قطع می شود ، درمان شان بسیار دشوار است و ممکن است بهبودی امکان پذیر نباشد.
پزشک بر اساس میزان و علت آسیب دیدگی و میزان بهبودی عصب تان، درمان شما را تعیین می کند:
اگر به نظر می رسد آسیب تان به طور کامل بهبود نمی یابد، جراح می تواند از آزمایش الکترومیوگرافی در اتاق عمل برای ارزیابی بهبودی عصب های آسیب دیده استفاده کند. انجام آزمایش الکترومیوگرافی به طور مستقیم بر روی عصب، دقیق تر و قابل اعتمادتر از انجام آن بر روی پوست است.
گاهی اوقات یک عصب درون یک فضای تنگ (شبیه تونل) قرار می گیرد یا در اثر جوش خوردن زخم فشرده می شود. در این موارد، جراح فضای تنگ را بزرگ کرده یا عصب را از جای زخم آزاد می کند.
گاهی اوقات بخشی از عصب کاملاً قطع می شود یا طوری آسیب می بیند که قابل ترمیم نیست. جراح می تواند قسمت آسیب دیده را برداشته و انتهای سالم عصب را دوباره به هم وصل کند (ترمیم عصب)، یا بخشی از عصب را از قسمت دیگری از بدن پیوند بزند (پیوند عصب). این روش ها می توانند به رشد مجدد عصب هایتان کمک کند.
پیوند عصب محیطی
برای ترمیم عصب آسیب دیده، جراح بخش کوچکی از عصب نرمه ساق پابتان را برداشته و این عصب را در محل ترمیم پیوند می زند.
گاهی اوقات که امکان ترمیم یا پیوند عصب وجود ندارد،جراح یک عصب سالم را ازمحل طبیعی خود به عصب آسیب دیده منتقل می کند (انتقال عصب).
اگر عصب به شدت آسیب دیده است و زمان زیادی از آن گذشته است پزشک برای بازگرداندن عملکرد به عضلات حیاتی تان، جراحی انتقال تاندون ها از یک عضله به عضله دیگر را توصیه می کند.
انتقال عصب
جراح می تواند با پیوند زدن مجدد عصب سالم برای بازگرداندن عملکرد، بخشی از عصب آسیب دیده را کنار بگذارد.
شماری از روش های درمانی می توانند به بازیابی عضلات آسیب دیده کمک کنند:
