امکان بروز سرطان در هر یک استخوان های بدن وجود دارد، اما بیشتر استخوان لگن یا استخوان های بلند بازوها و پاها را درگیر می کند. سرطان استخوان به ندرت اتفاق می افتد و کمتر از 1 درصد از کل سرطان ها را به خود اختصاص می دهد. در واقع، سایر تومورهای سرطانی بسیار شایع تر از تومورهای سرطانی استخوان هستند. سرطان هایی که در عضو دیگری از بدن بروز کرده و بعدا از طریق متاستاز به استخوان گسترش یافته اند، در تعریف “سرطان استخوان” گنجانده نمی شوند. در عوض، سرطان ها بر اساس محل شیوع شان نامگذاری می‌شوند، مانند سرطان سینه که بعدها ممکن است به استخوان نیز گسترش یابد.
بعضی از انواع سرطان استخوان عمدتا در کودکان بروز می کنند، در حالی که برخی دیگر بیشتر بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهند. برداشتن تومور استخوان از طریق جراحی رایج ترین درمان است، اما در کنار آن شیمی درمانی و پرتودرمانی نیز صورت می گیرد. بسته به نوع سرطان استخوان تحت درمان، جراحی، شیمی درمانی یا پرتودرمانی انتخاب می شود.
علائم و نشانه های سرطان استخوان عبارتند از:
اگر شما یا فرزندتان دردی در استخوان داشتید که:
به پزشک خود مراجعه نمایید.
علت بیشتر سرطان های استخوان نامشخص است. تعداد اندکی از سرطان های استخوان به دلیل عوامل ارثی بروز می کنند. این در حالی است که برخی دیگر از سرطان های استخوان به دلیل قرار گرفتن پیشتر در معرض اشعه هستند.
سرطان های استخوان بر اساس نوع سلولی که سرطان از آنجا شروع شده است به انواع مختلف تقسیم می شوند. شایع ترین انواع سرطان استخوان عبارتند از: استئوسارکوم: استئوسارکوم شایع ترین نوع سرطان استخوان است. در این نوع سرطان، سلول های سرطانی، استخوان تولید می کنند. این نوع سرطان استخوان اغلب در کودکان و نوجوانان و در استخوان های پا یا بازو بروز می کند. در شرایط نادر، استئوسارکوم ها بیرون از استخوان ها بروز می کنند (استئوسارکوم های خارج استخوانی). کندروسارکوم: کندروسارکوم دومین نوع شایع سرطان استخوان است. در این نوع سرطان، سلول های سرطانی غضروف تولید می کنند. کندروسارکوم معمولا در لگن، پاها یا بازوهای افراد میانسال و مسن بروز می کنند. سارکوم یوینگ: تومورهای سارکوم یوینگ اغلب در لگن، پاها یا بازوهای کودکان و نوجوانان بروز می کند.
هنوز پزشکان نمی دانند که چه چیزی باعث بروز سرطان استخوان می شود، اما آنها دریافته اند که برخی عوامل –از جمله عوامل ذیل- خطر بروز سرطان استخوان را افزایش می دهند: سندرم های ژنتیکی و ارثی: برخی از سندرم های ژنتیکی نادر که از طریق ژن خانوادگی به افراد منتقل می شوند، خطر ابتلا به سرطان استخوان را افزایش می‌دهند. این سندرم ها عبارتند از: سندرم لی فرامنی و رتینوبلاستوما ارثی. بیماری استخوانی به نام پاژه: بیماری پاژه استخوان که بیشتر در افراد مسن بروز می کند، می تواند خطر ابتلا به سرطان استخوان را افزایش دهد. پرتودرمانی برای سرطان: قرار گرفتن زیاد در معرض اشعه ها، از جمله اشعه پرتودرمانی در طول درمان سرطان، خطر ابتلا به سرطان استخوان را در آینده افزایش می دهد.
آزمایش های تصویربرداری محل و اندازه تومورهای استخوانی را مشخص می کند و همچنین مشخص می کند که آیا تومورها در سایر قسمت های بدن گسترش یافته اند یا خیر. نوع آزمایش های تصویربرداری که پزشک تجویز می کند، به علائم و نشانه های فردی بیمار بستگی دارد. آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشند:
پزشک روشی را برای برداشتن نمونه (بیوپسی) از بافت تومور برای آزمایش آزمایشگاهی تجویز می کند. بر اساس این آزمایش پزشک تشخیص می دهد که آیا بافت سرطانی است یا خیر و اگر بافت سرطانی است، پزشک نوع سرطان را تشخیص می دهد. آزمایش همچنین می تواند نشان دهد که آیا سلول های سرطانی به سرعت رشد می کنند یا آهسته. روش های نمونه برداری مورد استفاده جهت تشخیص سرطان استخوان عبارتند از: وارد کردن سوزن آمپول از طریق پوست به درون تومور: در نمونه برداری سوزنی، پزشک سوزن نازک آمپول را از طریق پوست به داخل تومور وارد می کند. او از سوزن آمپول برای برداشتن قطعات کوچک بافت از تومور استفاده می کند. جراحی برای برداشتن نمونه از بافت به منظور آزمایش: در نمونه برداری به طریق جراحی، پزشک برشی را در پوست ایجاد می کند و کل تومور یا بخشی از آن را برمی دارد. تعیین نوع نمونه برداری مورد نیاز و سایر جزئیات مربوط به نحوه انجام آن، به برنامه ریزی دقیق تیم پزشکی نیاز دارد. پزشکان باید نمونه برداری را به گونه ای انجام دهند که در عمل جراحی بعدی برای برداشتن سرطان استخوان، اختلالی ایجاد نشود. به همین دلیل، پیش از نمونه برداری از پزشک خود بخواهید که شما را به تیمی از پزشکان دارای تجربه زیاد در درمان تومورهای استخوانی ارجاع دهد.
اگر پزشک سرطان استخوان را تشخیص داده و آن را تایید کند، سعی می کند پیشرفت و مرحله سرطان را تعیین کند، چرا که این کار گزینه های درمانی را تعیین می کند. عواملی که باید در تشخیص مرحله سرطان در نظر گرفته شوند، عبارتند از:
مراحل سرطان استخوان با اعداد رومی، از صفر تا IV (4) نشان داده می شوند. پایین ترین مراحل نشان می دهد که تومور کوچکتر و کمتر تهاجمی است. در مرحله چهارم، سرطان به سایر نقاط بدن گسترش یافته است.
