آرتروز یک بیماری مفصلی تحلیل برنده (دژنراتیو) نیز نامیده می شود. آرتروز عارضه ای است که در آن غضروف محافظت کننده قسمت بالایی استخوان ها تحلیل رفته یا فرسوده می‌شود. این تحلیل رفتگی یا فرسودگی باعث تورم و درد می شود. همچنین ممکن است باعث ایجاد خارهای استخوانی (استئوفیت ها) شود.
آرتروز ستون فقرات، شکستگی غضروف مفاصل و دیسک های گردن و کمر است. گاهی اوقات، آرتروز باعث به وجود آمدن خارهایی (برآمدگی های استخوانی) می شود که بر اعصاب خروجی ستون فقرات فشار وارد می کند و این باعث ضعف و درد در بازوها یا پاها می شود.
به طور کلی، آرتروز با افزایش سن بروز می کند. جوان ترها ممکن است به یکی از دلایل مختلف ذیل به آن مبتلا شوند:
در افراد کمتر از 45 سال، آرتروز در بین مردان شایع تر است. در افراد بالاتر از 45 سال، آرتروز در بین زنان شایع تر است. آرتروز استخوان بیشتر در میان افرادی که اضافه وزن دارند، بروز می کند و همچنین در بین کسانی بیشتر بروز می کند که به واسطه شغل یا فعالیت های ورزشی شان فشار مکرری بر روی بعضی مفاصل شان وارد می شود.
آرتروز ستون فقرات ممکن است باعث سفتی یا درد در گردن یا کمر شود. همچنین اگر آرتروز ستون فقرات به قدری شدید باشد که اعصاب نخاعی یا خود نخاع را تحت تأثیر قرار دهد، ممکن است باعث ضعف یا بی حسی در پاها یا بازوها شود. معمولاً وقتی بیمار دراز می کشد، ناراحتی کمر از بین می رود. آرتروز ستون فقرات در بعضی بیماران، تداخل کمتری را در فعالیت های زندگی شان ایجاد می کند، در حالی که بعضی دیگر را به شدت درمانده و ناتوان می کند. علاوه بر اثرات جسمی، فرد مبتلا به آرتروز ممکن است مشکلات اجتماعی و عاطفی را نیز تجربه کند. مثلا یک فرد مبتلا به آرتروز که بیماری مانع از فعالیت های روزانه و عملکرد شغلی اش می شود، ممکن است احساس افسردگی یا درماندگی کند.
بهترین راه برای تایید تشخیص آرتروز، انجام رادیوگرافی است. پزشک ارتوپد در مورد سابقه پزشکی بیمار از او سوال می کند و معاینه جسمی انجام می دهد تا ببیند آیا فرد درد، التهاب و قدرت حرکت گردن یا کمر را دارد یا اینکه علائمی از جمله ضعف، تغییرات واکنش غیرعادی یا از دست دادن حس، درگیری عصبی را نشان می دهد. پزشک ممکن است آزمایشات خاصی را برای کمک به تشخیص آرتروز ستون فقرات تجویز کند. این آزمایشات عبارتند از:
در بیشتر موارد، درمان آرتروز ستون فقرات به منظور تسکین علائم کمر درد و افزایش توانایی عملکرد فرد انجام می شود. هدف، داشتن دوباره یک سبک زندگی سالم است. درمان اولیه شامل کاهش وزن در صورت نیاز و سپس حفظ وزن متناسب در تمامی بیماران است. ممکن است ورزش نیز در درمان اولیه گنجانده شود. ورزش علاوه بر کمک به متعادل نگه داشتن وزن می تواند به موارد زیر نیز موثر باشد:
شنا، پیاده روی و ایروبیک آبی از جمله ورزش ها برای درمان آرتروز هستند. تمرینات ورزشی را می توان به دسته های زیر تقسیم کرد:
گنجاندن دوره های استراحت در برنامه کلی درمان ضروری است. اما استراحت در بستر، آتل بندی، استفاده از بریس یا کشش ستوان فقرات (تراکشن) برای مدت طولانی توصیه نمی شود.
درمان های غیردارویی موجود برای آرتروز عبارتند از:
همچنین ممکن است از داروهای ضد درد برای درمان آرتروز استفاده شود. از جمله داروهای بدون نسخه، استامینوفن (تیلنول) است. داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) نیز بدون نسخه در مقادیر خاصی قابل دسترسی هستند. از جمله آنها می توان به آسپرین، ناپروکسن سدیم (Aleve) و ایبوپروفن (Motrin یا Advil) اشاره کرد. داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی ممکن است عوارض جانبی جدی داشته باشند. این عوارض عبارتند از: حمله قلبی، سکته مغزی، تحریک معده و خونریزی و در موارد نادر، آسیب به کلیه. پمادها و کرم های موضعی نیز برای تسکین درد وجود دارند که آنها را می توان بر روی پوست در ناحیه ای که درد وجود دارد، مالید، اما در کل موثر نیستند. نمونه هایی از داروهای موضعی عبارتند از بنگی (Ben-Gay) و آسپرکرم (Aspercreme). پزشک همچنین ممکن است داروهای تجویزی را برای تسکین علائم بیماری تجویز کند، زیرا هیچ دارویی وجود ندارد که این روند را برعکس کند. داروهای تجویزی ممکن است شامل داروهای مسکن، مخدرهای خفیف یا تزریق کورتیکواستروئیدها در اطراف ستون فقرات (تزریق استروئید اپیدورال) باشد. باید این را دانست که این تزریق ها مشکل اصلی را برطرف نمی‌کنند و گاهی اوقات بدون اینکه اثری از درمان موثر طولانی مدت باشد، مورد استفاده قرار می گیرند. استروئیدهای خوراکی معمولا استفاده نمی شوند. بیشتر موارد آرتروز ستون فقرات را می توان بدون جراحی درمان کرد، اما گاهی اوقات جراحی ضروری است. آرتروز ستون فقرات یکی از علل تنگی کانال نخاعی است. در مواردی که عملکرد مثانه و روده مختل شده باشد یا سیستم عصبی آسیب دیده باشد یا راه رفتن بسیار دشوار باشد، جراحی توصیه می شود.
